Ο Νταρθ Βέιντερ του Λευκού Οίκου: Το φονικό όπλο του Τραμπ του γυρνάει μπούμερανγκ

«… Νταρθ Βέιντερ, Σατανάς. Αυτή είναι δύναμη. Το σκοτάδι είναι καλό, ο φόβος είναι καλός, γιατί ο φόβος οδηγεί σε πράξεις». Τα λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον κακό ήρωα της Marvel αλλά στον νο1 σύμβουλο του Τραμπ, τον αμφιλεγόμενο ακροδεξιό Στίβεν Μπάνον, τον οποίο διόρισε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας με πλήρη πρόσβαση στις Μυστικές Υπηρεσίες.

Κάποιοι αναρωτιούνται αν αυτός είναι ο πραγματικός πλανητάρχης και ο Ντόναλντ Τραμπ μία άβουλη μαριονέτα του. Μεταξύ αυτών και οι New York Times με τον αμήχανο τίτλο «President Bannon?». Το ερώτημα δεν πηγάζει από απλή περιέργεια για το ρόλο του, αλλά από γνήσια αγωνία.

Στο παλμαρέ του, ο Μπάνον τα έχει βάλει με πολλούς και η αλήθεια είναι ότι μετρά πολλές εκδικητικές νίκες. Το 1996 συνελήφθη για οικογενειακή βία. Απείλησε την τότε σύζυγό του να μην τολμήσει να εμφανιστεί στο δικαστήριο, όπως και έγινε. Οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

Πριν αποφασίσει ότι θα βοηθήσει –καθοριστικά, είναι η αλήθεια- τον Τραμπ στην προσπάθειά του να βγει Πρόεδρος, διοικούσε το ακροδεξιό σάιτ Breitbart, το οποίο κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει άρθρα όπως «η αντισύλληψη κάνει τις γυναίκες τρελές και απωθητικές», «προτιμάς το παιδί σου να έχει φεμινισμό ή καρκίνο;» και «τα δικαιώματα των γκέι μας έκαναν χαζότερους». Οι βιτριολικοί τίτλοι πασπαλίζονταν με χιουμοράκι και η απήχηση του Breitbard ως φωνή της εναλλακτικής δεξιάς ολοένα και μεγάλωνε όσο ο Μπάνον ήταν επικεφαλής.

Πρωτύτερα, εργαζόταν στη Goldman Sachs, απ’ όπου κατάφερε να βγάλει πολλά εκατομμύρια, ενώ για κάποια φεγγάρια υπήρξε και παραγωγός χολιγουντιανών ταινιών, με πρωταγωνιστές τον Άντονι Χόπκινς και τον Σον Πεν μεταξύ άλλων.

Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι οικονομικός εθνικιστής και πιστεύει ότι από την παγκοσμιοποίηση έχουν πληγεί στην Αμερική «η μαύρη εργατική και μεσαία τάξη, όπως και η ισπανόφωνη εργατική και μεσαία τάξη και οι λευκοί». Οι λευκοί όλοι δηλαδή, και από τις μειονότητες μόνο οι εργάτες.

Θα πρέπει βέβαια να του αναγνωριστεί ότι ήταν δική του ιδέα να πηγαίνει σε εκκλησίες μαύρων ο Τραμπ και να αγκαλιάσει προεκλογικά την lgbt κοινότητα. Είπαμε, επικίνδυνος μπορεί να αποδειχθεί, χαζός όμως σίγουρα δεν είναι.

Κανείς δεν ξέρει αν ο 63χρονος είναι ο ιθύνων νους πίσω από το διάταγμα για την απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ σε πολίτες από επτά μουσουλμανικές χώρες, το βέβαιο είναι ότι ο Τραμπ ενστερνίζεται τις πολεμικές απόψεις του Μπάνον, περί πολέμου με τα «εχθρικά media». Ήδη έχουν αποκλείσει το CNN. Κανένα μέλος της κυβέρνησης Τραμπ δεν εμφανίζεται στις ενημερωτικές εκπομπές του καναλιού. Ο Μπάνον είπε πριν λίγες μέρες στους New York Times ότι «τα media πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένα και ντροπιασμένα. Ας βγάλουν τον σκασμό για λίγο και ας ακούν μόνο».

Παρά τις κοινές τους απόψεις σε πολλά θέματα και τη σχέση εμπιστοσύνης που φαίνεται να απολαμβάνουν, Τραμπ και Μπάνον έχουν μία μεγάλη διαφορά. Ο Μπάνον είναι παγερά αδιάφορος για τη γνώμη του κόσμου γι’ αυτόν. Έχει συνηθίσει να προκαλεί και ενίοτε να περνά μεγάλες περιόδους σιωπής.

Ο Τραμπ όμως, έχει μία ακατάσχετη ανάγκη να τον αγαπούν. Θέλει να αρέσει, να τον αποθεώνουν. Έτσι ισχυρίζεται ο φίλος του, ραδιοφωνικός παραγωγός και βασιλιάς των προκλητικών συνεντεύξεων, Χάουαρντ Στερν. Ίσως να έχει δίκιο. Ο χειμαρρώδης λόγος του, κάποιες παιδικές του αντιδράσεις, το παρελθόν του ως επιτυχημένου επιχειρηματία που προτιμούσε να ζει ως σελέμπριτι, μαρτυρούν ότι έχει ανάγκη την αναγνώριση. Μια αναγνώριση που του προσφέρει a priori η θέση του, σε μία εικόνα που θολώνει όμως μέρα με τη μέρα, όσο παίρνει αποφάσεις που κατακρίνονται.

Ο Μπάνον βγαίνει αλώβητος από όλο αυτό, ο Τραμπ μπορεί και να «γκώσει» από το εχθρικό κλίμα και τα κύματα αντι-αγάπης που δέχεται, ειδικά αν δεν έχει άμεσα κάτι θετικό να «ταΐσει» τον μέσο Αμερικάνο. Και τότε ενδεχομένως να χρειαστεί να επιλέξει ανάμεσα στον Μπάνον και το ίματζ του.