Πέντε θρίλερ φόρος τιμής για την Παρασκευή και 13 (video)

Πέρα από τις δεισιδαιμονίες και τα παραμύθια, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το εξής σχετικά με την «Παρασκευή και 13»: H κινηματογραφική βιομηχανία έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τούτη την ημέρα.

Και δεν μιλάμε μόνο για το «Friday 13th», μιλάμε για δεκάδες ταινίες. H Παρασκευή και 13 είναι επέτειος τρόμου. Όχι πως δεν βλέπουμε και τις άλλες μέρες, αλλά ανεπίσημα κάθε τέτοια μέρα είναι βραδιά για θρίλερ.

Μπορεί να φαίνonται παλιομοδίτικες σήμερα, αλλά σε μία εποχή που το σινεμά πάσχιζε να μας προσφέρει όσον δυνατόν πιο ατμοσφαιρικές ταινίες με την υπάρχουσα τεχνολογία, όσο να ‘ναι σε έκανε να βλέπεις εφιάλτες.

Παρασκευή και 13 λοιπόν οπότε και απαιτείται να μπλέξουμε και με εμβληματικά, ατμοσφαιρικά, θρίλερ που θα κάνουν κάθε ημέρα να μοιάζει με Παρασκευή και 13!

Η λίστα με τα «καταραμένα» φιλμ:

1. Ο Εξορκιστής (1973)

Μιλάμε για ένα εμβληματικό φιλμ που κατάφερε, μεταξύ άλλων, να «σπάσει» τα ταμεία και να είναι η πρώτη ταινία τρόμου με υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Το θρίλερ των θρίλερ βασίστηκε σε μία «πραγματική» περίπτωση το δαιμονισμού που είχαν καταγράψει οι εφημερίδες το 1949. Το στοιχειωμένο κεφάλι του κοριτσιού γυρισμένο σε αφύσικα πολλές μοίρες, το συγκλονιστικό soundtrack του Mike Oldfield και ο Max von Sydow στον ρόλο του ιερέα-εξορκιστή, που μοιάζει να κουβαλάει αιώνες κατάρας στην πλάτη του, άφησαν εποχή. Ο μεγάλος «μάστορας» του σινεμά, William Friedkin, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ευαγγέλιο για κατάνυξη στον τρόμο και να το αφήσει «κτήμα ες αεί» στις επόμενες γενιές.

2. [REC] (2007)

Η ταινία αρχικά δε φαίνεται να είναι κάτι ιδιαίτερο. Σαν το Blair Witch Project σε μια urban εκδοχή του μοιάζει, με ισπανικούς διαλόγους καθώς διαδραματίζεται στην Βαρκελώνη. Εκεί την πάτησα προσωπικά. Δεν περίμενα τη συνέχεια, δεν περίμενα να με πάρει και να με σηκώσει το τρενάκι της φρίκης που θα ακολουθήσει, δεν περίμενα να κάνω δύο βράδια να κοιμηθώ κανονικά. Σίγουρα η πιο τρομακτική ταινία που έχω δει ποτέ! Αυτό εδώ δεν είναι θρίλερ, μαρτύριο είναι. Μόνο που δε θες να το κλείσεις, θες να κάτσεις και να το υποστείς, να δεις τι τελικά είναι αυτό που συμβαίνει στη μολυσμένη πολυκατοικία. Όπως λέει το μοτό του τρέιλερ: «Ένα νέο είδος τρόμου· μια εμπειρία τόσο ζωντανή σα να συμβαίνει στη δικιά σου ζωή».

3. Ο εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες (1984)

Σίγουρα η συγκεκριμένη ταινία είναι η λιγότερη ποιοτική της λίστας, με τη χειρότερη κινηματογράφηση και ας παίζει ο Τζόνι Ντεπ στα πολύ νιάτα του. Όχι ότι πρόκειται για κάποιο b-movie, απλά σίγουρα ακροβατεί με το cult. Έχει μείνει όμως δίκαια στην ιστορία –το συγκεκριμένο και όχι οι άπειρες συνέχειες του βέβαια (1,2,3… και τα λοιπά). Το δυνατό του σημείο είναι το σεναριακό «τέρας»: ο Freddy Krueger. Αυτό το πλάσμα με τα απόκοσμα νύχια-μαχαίρια που σε βρίσκει στον ύπνο σου. Μη γελάς, αν το έβλεπες μικρός, θα καταλαβαίνες. Όπως εγώ που όταν το είδα, για χρόνια είχαν έναν παρόμοιο επαναλαμβανόμενο εφιάλτη: ο Freddy Krueger να με κυνηγάει μέσα στις καλαμιές· να τρέχω σαν κυνηγημένο ποντίκι· να παρακαλάω να ξεφύγω· και να μην τα καταφέρνω ποτέ.

4. Alien (1979)

Ναι. Και μην κουνάς το κεφάλι! Μπορεί το αριστούργημα του Ρίντλευ Σκοτ να διαδραματίζεται στο διάστημα όμως το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι άλλο: ο τρόμος. Μέσα στους κλειστοφοβικούς διαδρόμους, τους εμπνευσμένους από την καταθλιπτική φαντασία του Ελβετού καλλιτέχνη, του τρισκότεινου H.R Giger, το Alien καιροφυλακτεί. Η ταινία παραδίδει μαθήματα για το πώς μπορεί η εμπειρία της ανθρώπινης ζωής να γίνει ένας ατελείωτος εφιάλτης –και παράλληλα ένα κινηματογραφικό masterpiece. 

5.  28 days later (2002)

Αυτό εδώ είναι το βρετανικό διαβολικό διαμάντι της λίστας. Ο εξαιρετικός Danny Boyle (Trainspoting) σκηνοθετεί τον πάντα άψογο Killian Murphy. Στο post-apocalyptic σκηνικό η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι πια η ίδια. Ο λόγος; Τα ζόμπι. Όχι εκείνα τα ζόμπι των 70s που περπατάνε αργά, νωχελικά και γρυλίζουν σε slow motion. Τα άλλα τα σύγχρονα, οι ζωντανοί νεκροί σε αμφεταμίνες –πολύ πριν το The Walking Dead. Κλίμα έντασης, ασταμάτητο άγχος σε όλη την ταινία, και μία τόσο μουντή, απόκοσμη απελπισία που ούτε η ομορφιά του “East Hastings” των Godspeed You! Black Emperor (που ακούγεται στο soundtrack) δε μπορεί να σε σώσει. Μια σύγχρονη, ατέλειωτη Παρασκευή και 13 είναι αυτή η ταινία –όπως ακριβώς ταιριάζει στον υπερηχητικό μας κόσμο και όχι σε μια μεσαιωνική ανάμνηση και δεισιδαιμονία.

Και φυσικά υπάρχουν σίγουρα πολλά ακόμα βαρβάτα θρίλερ, ικανά να«τιμήσουν» τη σημερινή επέτειο δεισιδαιμονίας.