Ευρωζώνη: Στενός ο κορσές…

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κάποιος ότι είναι αδύνατο για μια χώρα σαν την Ελλάδα να χωρέσει στο πλαίσιο των «κανόνων» λειτουργίας της Ευρωπαικής Νομισματικής Ενωσης, όπως αυτοί έχουν συμπληρωθεί από τις πρόσθετες υποχρεώσεις που οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναλάβει με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που έχουν υπογράψει από το2010 μέχρι και σήμερα. Αρκούν οι δείκτες που καταγράφουν την εξέλιξη του ΑΕΠ και της ανεργίας για να διαπιστώσει κάποιος ότι στην Ελλάδα της ευρωζώνης δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί ούτε οι άνθρωποι.

Μέχρι τώρα η βασική επιχειρηματολογία των δανειστών και των εγχώριων φερέφωνών τους ήταν πως οι ανίκανες ελληνικές κυβερνήσεις, το διεφθαρμένο δημόσιο και η καλομαθημένη κοινωνία δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τις συνταγές σωτηρίας και γι αυτό η χώρα δεν μπορούσε να βρει διέξοδο προς την ανάπτυξη. Μετά από επτά χρόνια «προσαρμογής» ωστόσο στις οδηγίες και τις εντολές των δανειστών τις οποίες ακολούθησαν χωρίς να πετύχουν το στόχο της ανάκαμψης κυβερνήσεις της δεξιάς (ΝΔ) του κέντρου (ΠΑΣΟΚ) και της «αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται σαφές ότι υπάρχει «κατασκευαστικό λάθος». Για να χωρέσει η Ελλάδα στον κορσέ της ευρωζώνης θα πρέπει να εξαερωθεί…

Η Ελλάδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαική Νομισματική Ενωση, ούτε το μεγαλύτερο. Η Ιταλία με μια οικονομία πολλαπλάσιας δυναμικής από την ελληνική βρίσκεται στο χείλος του χάους που συνεπάγεται η επιμονή στην εφαρμογή κανόνων (της ευρωζώνης) οι οποίοι οδηγούν στην καταστροφή τομέων της οικονομίας και στο περιθώριο μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Σε καλύτερη θέση δεν είναι ούτε η Ισπανία, ούτε η Γαλλία για να μιλήσουμε μόνο για τις «μεγάλες» οικονομίες της ευρωζώνης.

Ο στενός ευρωπαικός νομισματικός κορσές πιέζει ασφυκτικά το πολιτικό σύστημα ειδικά στις χώρες του «νότου» καθώς η διαχείριση της λαικής δυσαρέσκειας έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της και η κοινωνική οργή αναζητά διεξόδους σε ακροδεξιά κατά κύριο λόγο πολιτικά μονοπάτια.

Η ευρωζώνη ως γερμανικός κατά κύριο λόγο μηχανισμός εξουσίας, είναι φανερό ότι έχει φτάσει στο όριό του και οι αντοχές του θα δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο με το ιταλικό δημοψήφισμα τον επόμενο μήνα όπου οι Ιταλοί θα αποφασίσουν τελικά αν επιθυμούν ή όχι να συνεχίσουν να προσαρμόζονται σε μια ζώνη που η Γερμανία ορίζει το εύρος της. Δοκιμασία για την ευρωζώνη- ως γερμανικού μηχανισμού ελέγχου- είναι και οι εκλογές του 2017 στη Γαλλία. Ωστόσο, οι αποφάσεις για το μέλλον του ευρωπαικού νομισματικού συστήματος θα ληφθούν του χρόνου τέτοια εποχή μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών. Αλλωστε η Γερμανία είναι αυτή που αντιμετωπίζει το θεμελιώδες δίλλημα: Θα πληρώσει το τίμημα της ηγεσίας στην ευρωζώνη ή είναι προτιμότερο γι αυτήν να αποδεχτεί μια διαδικασία διάλυσής της;

Σε κάθε περίπτωση το 2017- χρόνος όπου θα διαφανούν και οι προθέσεις της νέας αμερικανικής διοίκησης- θα είναι μια χρονιά αποφάσεων που θα καθορίσουν την πορεία των επόμενων χρόνων για τις ευρωπαικές χώρες. Σε κάθε περίπτωση επίσης είναι σαφές ότι η ευρωζώνη δεν θα παραμείνει όπως είναι. Ή θα χαλαρώσει ή θα σπάσει…

*Υστερόγραφο: έχει ενδιαφέρον ότι μέσα σ αυτήν την ασταθή και αβέβαιη ως προς την εξέλιξή της περίοδο η ελληνική κυβέρνηση ποντάρει την πολιτική της ύπαρξη στην ικανοποίηση κάθε απαίτησης των δανειστών και την προσαρμογή της χώρας στον ευρωπαικό νομισματικό κορσέ ο οποίος είναι φανερό ότι δεν τη χωράει αν δεν πετάξει στον καιάδα ακόμη μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας… Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι καμία πολιτική δύναμη της χώρας, απ αυτές τουλάχιστον που κυβέρνησαν ή θέλουν να κυβερνήσουν δεν ασχολείται με την εξέταση άλλων σεναρίων επιβίωσης στην περίπτωση που τελικά ευρωζώνη δεν αντέξει και σπάσει…