Ο άνθρωπος που τα ήθελε όλα

Άραγε περίμενε πραγματικά ότι θα κερδίσει; Ότι από τις 20 Ιανουαρίου που θα ορκιστεί και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο ατίθασος, αχαλιναγώγητος, αυθόρμητος Τραμπ θα είναι ο Πρόεδρος Τραμπ με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Και συνεπάγεται πολλά περισσότερα από τις τύχες του αμερικάνικου λαού. Η Μέρκελ ήδη του το επεσήμανε στα γεμάτα αιχμές συγχαρίκια της, «φέρεις παγκόσμια ευθύνη για τις αποφάσεις σου».

Είναι το καπρίτσιο ενός αυτάρεσκου αλαζόνα που ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να κατακτήσει οτιδήποτε βάλει στο μυαλό του; Είναι η απληστία ενός δισεκατομμυριούχου που τα είχε ήδη όλα και τελικά του είχε απομείνει μόνο να κατακτήσει τον κόσμο; Ίσως κατάλληλος για να απαντήσει να είναι μόνο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στο μέτρο που του αναλογεί.

Οι τέσσερις βιογράφοι του μεγιστάνα (Wayne Barrett, Gwenda Blair, Michael D’Antonio, Tim O’Brien) συγκλίνουν στο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ που γνωρίζουν, δύσκολα θα προσαρμοστεί στις νόρμες που πάνε αγκαζέ με τον ρόλο του Πλανητάρχη, τις διεθνείς ισορροπίες που πρέπει να διατηρήσει, τις ατέρμονες συζητήσεις για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανασφάλιστων, την κατάσταση στη Συρία, τη Λιβύη, τις αμυντικές δαπάνες της Αμερικής και τόσα άλλα. Πέρα από τη δύναμη που έχει στα χέρια του, έχει και ευθύνες, ακόμα και συμπεριφορές μέσα στις οποίες πρέπει να καταπιέσει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του.

Σιχαίνεται τα πολύωρα μίτινγκς, προτιμάει να τον μπριφάρουν στα όρθια και να παίρνει βιαστικές αποφάσεις που συνήθως του βγαίνουν. Έχει συνηθίσει να έχει γύρω του yes men – αυλοκόλακες και μεγαλοστελέχη των επιχειρήσεων του, έτοιμα να εκπληρώσουν κάθε επιθυμία του. Τώρα όμως; Πως ο αεικίνητος, ανυπόμονος Τραμπ θα κάθεται στο Οβάλ γραφείο να ενημερώνεται για εκατοντάδες, δύσκολα θέματα για τα οποία πρέπει να αποφασίσει από εκατοντάδες συμβούλους;

Ας γίνει κατανοητό ότι έχει απέραντη άγνοια για βασικά θέματα, γιατί απλούστατα μπορούσε να κερδίζει δισεκατομμύρια ως επιχειρηματίας χωρίς να χρειάζεται να ξέρει. Μέχρι τον Ιούνιο πχ νόμιζε ότι το Βέλγιο είναι χώρα και όχι πόλη, όταν έλεγε «Belgium is a wonderful city» σε προεκλογική ομιλία στην Ατλάντα.

Κάτι που μάλλον δεν του συγχώρησε ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, αν κρίνουμε από το σχόλιο που έκανε χτες, μιλώντας σε φοιτητές στο Λουξεμβούργο: «Πιστεύω ότι θα χάσουμε δυο χρόνια πριν ο κύριος Τραμπ αρχίσει να περιοδεύει στον κόσμο που δεν γνωρίζει».

Ο Ντόναλντ Τραμπ ποτέ δεν ήταν ένας συνηθισμένος δισεκατομμυριούχος. Τους περισσότερους του είδους του, δεν τους ξέρουμε καν φυσιογνωμικά. Απλώς σκεφτείτε πόσες φωτογραφίες του Γουόρεν Μπάφετ έχετε δει, ή -ένα ευρωπαικό παράδειγμα- του Αμάνθιο Ορτέγα Γκαόνα των Zara; Τον Τραμπ όμως τον γνωρίζαμε όλοι, ακόμα και εδώ στη μακρινή Ελλάδα, πολύ πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Παρόλο που ο Τραμπ δεν είχε ποτέ κανάλια όπως ο Μπερλουσκόνι.

Είχε όμως μία ακόρεστη δίψα να είναι διάσημος. Η δουλειά του αυτή καθαυτή ήταν βαρετή για εκπομπές και ιλουστρασιόν περιοδικά. Οπότε η μεγαλομανία του περιοριζόταν στο να βάζει τεράστιες ταμπέλες με το επίθετό του σε κάθε ουρανοξύστη του. Έπειτα, το αρχικό εισιτήριο του προς τη δόξα ήταν η επίδειξη του πλούτου του μέσα από τα χρυσοποίκιλτα σπίτια του, που θα ζήλευε ακόμα και ο Λιμπεράτσε.

Και λίγο μετά, η επέκταση των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων σε κάτι πιο «πιασάρικο» από τις τεράστιες γυάλινες κατασκευές. Τα καζίνο, τα δικαιώματα των αμερικάνικων καλλιστείων, ένα πολύκροτο πρώτο διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο, Ιβάνα (η οποία έγινε η προσωποποίηση της γυναικείας εκδίκησης με το βιβλίο της «Don’t get mad, get everything») και η συμμετοχή του ως guest star σε δεκάδες τηλεοπτικά σίριαλ και κινηματογραφικές ταινίες. Μέχρι που πρωταγωνίστησε επί 14 σεζόν  στο ριάλιτι «the apprentice» όπου αποφάσιζε ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει για μεγαλοστέλεχος επιχειρήσεων.

«Θέλει να τον λατρεύουν. Εάν μερίδα του κόσμου εναντιωθεί απέναντί του, θα αγωνιστεί για να τους ικανοποιήσει και παλι»  λέει ένας εκ των βιογράφων του. Και αν αυτό ακούγεται ελαφρώς παρηγορητικό, άλλος βιογράφος του που έχει περάσει πολύ χρόνο μαζί του αναφέρει ότι «έχει αδυναμία συγκέντρωσης. Του είναι αδύνατον να ακούει κάποιον για πολλή ώρα.  Θα προτιμάει να κουτσομπολεύει την Άνγκελα Μέρκελ. Και τελικά θα προτιμάει αυτόν που του λέει τέτοια κουτσομπολιά από αυτόν που θα τον κουράζει με βαρετές λεπτομέρειες».

Στο πιο αισιόδοξο σενάριο, η βιογράφος του, Gwenda Blair λέει ότι «είναι ικανός να γίνει πολύ ευέλικτος προκειμένου να κλείσει μια συμφωνία. Όταν βλέπει μία ευκαιρία, μπορεί να σκεφτεί χωρίς παρωπίδες».

Ο πρώτος σημαντικός συμβιβασμός, πάντως, έγινε ήδη. Και δεν είναι ότι θα κρατήσει κάποια κομμάτια του προγράμματος obamacare, μετά από συζήτηση με τον Ομπάμα, παρόλο που η κατάργησή του ήταν σημαία του προεκλογικά. Είναι ότι θα αφήσει το υπερπολυτελές ρετιρέ του στο Μανχάταν για να ζήσει στον, σαφώς λιτότερο, Λευκό Οίκο. «Είναι το σωστό πράγμα να κάνω» είπε με ασυνήθιστη για τα δεδομένα του ταπεινότητα.

Και η υφήλιος δεν εχει παρά να ελπίζει ότι ο Πρόεδρος Τραμπ θα αποδειχθεί τελικά όχι μόνο διαφορετικός από τον προεκλογικό Τραμπ αλλά και από τον άνθρωπο Τραμπ.